عارفی وارسته گفت: 
جوان عربی را در طواف کعبه با تنی نزار و زرد و ضعیف دیدم که گویی استخوان هایش را گداخته بود.
نزدیک رفتم و به او گفتم:
گمانم این است که تو محبی و از محبت بدین سان سوخته ای . 
گفت: آری
گفتم : محبوب به تو نزدیک است یا دور؟
گفت : نزدیک
گفتم : مخالف است یا موافق؟
گفت : موافق و مهربان.
گفتم : سبحان الله! محبوب به تو نزدیک و موافق و مهربان و تو بدین سان زار و نحیف؟

گفت : ای بطال! مگر تو ندانسته ای که آتش قربت و موافقت بسی سوزنده تر از آتش دوری و مخالفت است؟ چه ، در قرب او بیم فراق است و زوال ، و در بُعد او امید وصال . مرا از گفته وی تغییر حالت پدید گشت .

این حکایت می خواهد بگوید: انسان ممکن است بعد از رسیدن به مقامات الهیه ، خدای ناخواسته دچار غرور و عجب شود و به سراشیبی سقوط افتد ، و آنچه را به دست آورده از دست بدهد . 

حضرت ابراهیم (علیه السلام) آتش پرستى را به مهمانى دعوت کرد.

هنگام خوردن غذا به او فرمود : اگر مسلمان شوى در غذا مهمان من خواهى بود .

آن مردِ گبر از جا برخاست و از خانه ى ابراهیم بیرون رفت.

خطاب رسید!!!

ابراهیم! غذایش ندادى مگر به شرط تغییر مذهبش امّا من هفتاد سال است او را با کفرش روزى مى دهم .

ابراهیم به دنبال او رفت و وى را به خانه آورد و برایش سفره طعام حاضر کرد ،

گبر به ابراهیم گفت : چرا از شرط خود پیشمان شدى؟

ابراهیم داستان حضرت حق را براى او گفت . آتش پرست فریاد برآورد: این گونه، خداوندِ مهربان با من معامله مى کند؟

ابراهیم !

اسلام را به من تعلیم کن ، سپس قبل از خوردن غذا به خاطر آن لطف و عنایت حق مسلمان شد .

عرفان اسلامی ج1 ص 243 / محجه البیضاج 7 ص 267